The making of ...

... iets over het onderwerp en over de totstandkoming van het boek.

 

Waarom schrijft een beginnend auteur een verhaal over een druïde, aan het begin van onze jaartelling? Alsof het begin (ieder begin) nog niet moeilijk genoeg is, gaat het ook nog over zoiets vaags als een druïde, speelt het in een wel zeer ver verleden, wordt het bevolkt door hoofdpersonen met allemaal moeilijke, of tenminste ongewone namen - hoe moeilijk kun je het jezelf maken?

Het begon allemaal een kwarteeuw geleden, in Frankrijk. Ergens onderweg reden we op een rotonde, bestaande uit een halfronde graskoepel, met een roestig bordje erbij dat het om een druidengraf ging; er was geen mogelijkheid om te stoppen en meer aan de weet te komen. Een flits in het voorbijgaan dus. Thuis gekomen, probeerde ik meer te weten te komen over druïden, maar wat ik vond was minimaal. Nijdig moest ik het onderwerp bij gebrek aan gegevens laten rusten. Pas veel later, toen een ongeluk mij aan huis kluisterde en ik besefte dat die pech mij ook de tijdsruimte gaf om te proberen 'iets' te schrijven, dacht ik na over een goed onderwerp. Daar schoten de druïden weer langs mijn herinnering. Opnieuw zoeken leverde ditmaal wat meer op. Voldoende om me een beeld te vormen van het leven in die oude tijden.

 

Ik had nog geen drie regels op papier toen ik besefte hoe moeilijk ik het me had gemaakt. Ik zou de lezer niet alleen heel veel moeten uitleggen over druïden, maar ook over een tijd zonder machines en electriciteit, zonder klokken of kalenders, een tijd waarin slechts enkele mensen konden lezen en schrijven en waarin lijfstraffen en wreedheid de gewoonste zaak van de wereld waren. Hoe breng je dat allemaal over, zonder hinderlijk-lange beschrijvingen?

Ik heb geprobeerd (en volgens veel lezers met succes) om samen met de lezers in die andere tijd binnen te plonzen, bij het begin van een grote jaarlijkse druidenbijeenkomst, en aan de hand van losse conversaties de eerste kennismaking met druïden te laten verlopen. Daarna reizen we met de Caledonische druïde mee naar huis en leren we zijn leefwereld kennen.

Halverwege het verhaal kwam ik vast te zitten. Ik besefte dat ik de fysieke omgeving waarin mijn druïde rondwandelde niet goed kon beschrijven omdat ik die niet kende. Een 9-daagse rugzak-trip door Schotland, per vliegtuig, boot, trein, bus en per huurfiets, was niet alleen verhelderend in dat opzicht, maar ook buitengewoon inspirerend.

Eenmaal weer thuis, schreef ik in een kleine acht weken het verhaal naar een eind. Daarna heb ik bijna acht jaar de tijd genomen om te schaven en te schuren, te verbeteren, te deleten en toe te voegen, totdat ik het gevoel had dat het verhaal af was en er mee door kon. Pas toen liet ik de druïde los op de wereld. Zijn geboorte was een feit.

 

Een fragment (p. 218)

Tijdens het rijden moest Maelcon zich verzetten tegen de onrust die van de knaap uitging. Hij ergerde zich er aan omdat hij erdoor werd aangestoken. Hij had scherp opgelet en langs hun weg geen enkel vers wolvenspoor gezien. Toch ging hij niet luchthartig voorbij aan de gevoelens van zijn metgezel. Hij merkte op hoe deze Paron met alle zintuigen gescherpt zijn omgeving waarnam. Hij snoof naar alle kanten en spitste telkens zijn oren en keek gedurig om zich heen. Hij leek zelfs met zijn huid dingen waar te nemen. Zijn hele houding was als die van een opgejaagd dier.

'Denk je werkelijk dat we overdag gevaar lopen? In deze tijd van het jaar zijn er toch voldoende door de winter verzwakte dieren te vinden om een heel wolvenpak te voeden? Ze zullen ons wel met rust laten.'

'Heer, ik hoop het met u. Maar in ons dorp doen vreemde verhalen de ronde over de reusachtige weerwolven die hier moeten huizen. Ik ben er niet gerust op.'

'Paron, je zou wat vertrouwen in me mogen hebben. Geen weerwolf zal mij of een lid van mijn gezelschap durven aanvallen. Weet je niet dat de vijfde rang de macht over vele soorten van het dierenrijk heeft en dat de zesde rang behalve de natuur ook de levende en on-dode bovennatuur beheerst? Een weerwolf is slechts een duivel in vermomming. Dacht je dat hij tegen mijn vervloeking bestand zou zijn? Hah!'

Een tijd lang reden ze zwijgend verder. Paron, wat meer op zijn gemak dan tevoren, vond het toch raadzaam om in hoog tempo voorwaarts te gaan; een mening die gedeeld werd door de Caledonier. Zijn vertrouwen in eigen krachten weerhield hem niet van praktische oplossingen.